Żyje nadzieją

Hej! Dziś pojechałam z rodzicami do Gdańska. Naszą wycieczkę rozpoczęliśmy od śniadania w KFC. Tam zjadłam 1/3 hamburgera z kurczakiem (bez kurczaka, kurczaka zjadł mój pies), piklami i sosem BBQ oraz coś co przypominało naleśnika z jajkiem i serem (ale tylko pół porcji bo resztę zjadł również mój pies). Poza tym w między czasie wciągnęłam 1,5x seven days (czekolada i wiśnia) i 0,5 litra wody z magnezem o smaku grejpfrutowym. Następnie pojechaliśmy do Szadółek na zakupy, które nie były specjalnie owocne. Udało mi się jedynie dorwać jeden sweterek. Idealny na polską  jesień. Jednym z moich spostrzeżeń było to jak zauważyłam w jednym ze sklepów chłopaka mniej więcej w moim wieku lub trochę młodszego, który intensywnie we mnie wgapiał wzrok przez dłuższą chwilę. Początkowo zrobiło mi się bardzo miło bo pierwsze co pomyślałam to: Uuuuu...materiał na chłopaka. A następnie zorientowałam się, ze przecież nie ma najmniejszych szans bo gdzie ja w końcu nie jestem szczupła. I to był ten moment w którym zrobiło mi się przykro. Co gorsza w sklepie tym wszędzie było pełno luster co jeszcze pogarszało moją sytuację. Koszmar. I nie była to jedyna tego typu sytuacja w dniu dzisiejszym. Po wizycie u rodziny ponownie pojechaliśmy na zakupy tym razem do centrum handlowego Forum, które mnie osobiście zachwyciło od zewnątrz i wewnątrz. I ponownie doświadczyłam i to nie raz jak to jest kiedy jakiś chłopak/facet wgapia w ciebie swe ślepia, a ty najchętniej byś uciekła choć wiesz, że nie możesz.
Zmierzam ku temu, że mimo, że staram się jak mogę by stracić zbędne kilogramy i mimo, że od 4 lat nic na mnie nie działa (gdzieś tylko z drobnymi przerwami waga na końcu 2014 roku mi spadła kilkakrotnie i w lutym 2015 roku, ale to wszystko) to dalej czuję się jakbym jeszcze kilka dni/tygodni temu miała "normalną, zdrową/szczupłą" sylwetkę i nagle przytyła 30 kg. Nie mam tak codziennie, takiego poczucia. Ale zdarza się. Oczywiście czuję 100% bezsilność i wciąż (co jakiś czas) wydaje mi się, że to, że jestem teraz taka jaka jestem, czyli gruba to tylko przejściowe nie długo wszystko się zmieni i będzie dobrze. Włosy mi odrosną i będą takie same jak przed ed. Schudnę i wszystko wróci do normy. Ale tak się nie dzieje. Włosy od czasu kiedy wyjechałam do Londynu zaczęły znów mi wypadać całymi garściami, dalej puchnę i wówczas wyglądam jak księżyc w super dużej pełni i nic, a nic nie jest lepiej, a jedynie gorzej. Jedyne co mnie podtrzymuje na duchu (ostatnio) to przekonanie o tym, że przecież zawsze można się zabić, ale może jeszcze się wstrzymam i dam sobie szansę. Może tym razem się uda. I tak z dnia na dzień się telepię.